@article {
author = {, Marjan and Afzali, Ali},
title = {واکاوی و نقد ادله‌ی عرفا درباره‌ی هدف آفرینش},
journal = {معرفت کلامی 17، پاییز و زمستان 1395},
volume = {7},
number = {2},
pages = {149-169},
year  = {2017},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-8876},
eissn = {2980-8316},
doi = {},
abstract = {One of the minute epistemological topics in theological studies is God’s goal of creating the world. Islamic theologians consider God’s goal of creating the universe as bringing benevolence to creation. Philosophers believe that because God has all the perfect qualities; is the absolute reason for creation; and the thing caused inevitably does not contradict it, bestowal of grace, bringing into existence, and creating the best world order by God is obligatory. In the view of mystics, creation has taken place based on God’s love for being known, and the entirety of existence are the manifestations of God’s essence who have no existence other than the existence of God. God loved His infinite perfect qualities. Thus, He manifested Himself in the form of different worldly phenomena so that by seeing His own beauty as reflected in His action, which is indeed the creation of the world, He would take pleasure and the goal of creation is nothing beyond His unique essence. In this paper, from among all the views, using a library based method, answering the main question about the viewpoint of mystics in this regard was attended to. By posing questions and problems about it and the consequences of accepting such an outlook, it was revealed that the issue needs to be reviewed and referred to the teachings of the Holy Qur’an as well as the narrations of the Infallibles},
keywords = {mysticism; goal of creation; manifestation; appearance; love., },
title_fa = {واکاوی و نقد ادله‌ی عرفا درباره‌ی هدف آفرینش},
abstract_fa ={یکی از مباحث معرفتی دقیق در حوزة الهیات، هدف خداوند از خلقت جهان است متکلمان اسلامی، هدف خداوند از آفرینش عالم را رساندن جود به خلق می دانند. فلاسفه معتقدند ازآنجاکه خداوند واجد همة کمالات و علت  تامه خلقت است و معلول از آن لامحاله تخلف نمی کند، فیض رسانی و صدور وجود و خلق نظام احسن از ناحیة خداوند واجب است. از منظر عارفان، آفرینش بر پایة عشق خداوند به شناخته شدن انجام پذیرفته است و مجموعه هستی، تجلیات ذات پروردگار هستند که وجودی غیر از وجود حق تعالی ندارند. خداوند عاشق کمالات بی نهایت خود بود؛ لذا در قالب پدیده های مختلف عالم تجلی کرد تا از دیدن جمال خود در آینة فعل خویش که همان جهان خلقت است، لذت ببرد و هدفی برای آفرینش در ماورای ذات بی همانندش وجود ندارد. در این نوشتار، از میان همه نظرات، به روش کتابخانه ای، به بررسی پاسخ پرسش اصلی دربارة دیدگاه عرفا در این زمینه  پرداخته شد و با طرح پرسش ها و ایراداتی بر آن و تبعات پذیرش این نگرش، مشخص شد که مطلب نیازمند بازنگری و رجوع به تعالیم قرآن  کریم و روایات حضرات معصومین است.},
keywords_fa = {ظهور ,عرفان ,تجلی ,حب ,هدف خلقت ,},
url = {https://kalami.nashriyat.ir/node/750},
eprint = {https://kalami.nashriyat.ir/sites/kalami.nashriyat.ir/files/article-files/7_6.pdf}
}