@article {
author = {, Mohammad ali},
title = {چشم‌اندازی از یک رویکرد جدید به زبان دینی},
journal = {معرفت کلامی 21، پاییز و زمستان 1397},
volume = {9},
number = {2},
pages = {93-112},
year  = {2019},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-8876},
eissn = {2980-8316},
doi = {},
abstract = {How can one speak about God? This is the main issue in religious language and is analyzed based on a number of other issues. A series of issues deal with the relation of the meanings of religious sentences and propositions with the features in the real world. Do religious sentences or propositions, such as "There is no God but Allah" and "God is knower" mean to give us information about God's reality, or do they essentially have a practical function in our life? Common approaches to religious language are generally divided into two distinct groups: epistemological approaches and pragmatic approaches. One of the main problems with these approaches is their one-dimensionality. They assume that their descriptive and awareness-raising nature of the religious propositions is contradictory to their imperativeness, motivation and influence in our lives, while this is not the case. Our approach to religious language in this article is two-dimensional. In our approach, religious language is both epistemic and pragmatic. Our approach claims that it can adequately explain both dimensions of this language},
keywords = {religious language, epistemicism, pragmatism, directions of proportion, semantic logic, connotative concept, practical commitment, },
title_fa = {چشم‌اندازی از یک رویکرد جدید به زبان دینی},
abstract_fa ={ما درباره‌ی خدا چگونه می توانیم سخن بگوییم؟ این مسئله‌ی اصلی زبان دینی است که خود به چند مسئله‌ی دیگر تحلیل می شود. یک دسته از مسائل به نسبت معانی جملات و گزاره های دینی، با ویژگی هایی در عالم واقع مربوط می شوند. آیا شأن جملات یا گزاره های دینی، مثل «خدایی جز الله نیست» و «خدا عالم است» این است که اطلاعاتی از واقعیت خداوند به ما بدهند؟ یا آنکه آنها اساساً کارکرد عملی در زندگی ما دارند؟ رویکردهای رایج به زبان دینی - به طور کلی - به دو گروه متمایز تقسیم می شوند: رویکردهای معرفت گرا و رویکردهای عمل گرا. یکی از مشکلات اصلی این رویکردها یک بعدی بودن آنها است. تصور می شود توصیفی و آگاهی بخش بودن گزاره های دینی با انشایی، انگیزشی و تأثیرگذار بودن آنها در زندگی ما با هم اجتماع ناپذیرند، در حالی که این گونه نیست. رویکرد ما به زبان دینی در این مقاله، دو بعدی است. زبان دینی در رویکرد ما هم بعد معرفت گرایانه دارد و هم بعد عمل گرایانه. این رویکرد مدعی است می تواند با شایستگی، هر دو بعد این زبان را تبیین کرده، توضیح دهد.},
keywords_fa = {عمل‌گرایی ,زبان دینی ,معرفت‌گرایی ,جهت‌های تناسب ,منطوق معنایی ,مفهوم التزامی ,التزام عملی ,},
url = {https://kalami.nashriyat.ir/node/790},
eprint = {https://kalami.nashriyat.ir/sites/kalami.nashriyat.ir/files/article-files/6_15.pdf}
}