Ma`rifat-e Kalami, Volume 7, Issue 1, No 16, Year 2025 , Pages 103-130

    The Quran and Its Motivational Language

    Article Type: 
    Research
    Writers:
    ✍️ Saeid / assistant professor of Islamic Azad University, the department of Islamic teaching, Abadan Branch / dr.saeedabasi@mailfa.com
    Abolfazl Sajedi / associate professor of theology and philosophy of religion, IKI / sajedi@qabas.net
    Abstract: 
    In the present era, Language of the Qur'an is an important issue with a special position among the Quranic researchers and theologians. Some of the most important viewpoints presented in this regard include the theory of “language of inner nature", "the language of common knowledge" and "Language for direction and guidance”. Although each of these languages is bound to be concise, they maximally express an aspect, attribute or component of the language of the Qur'an, and no more; this prompted some scholars to offer the theory of "compositional language". By accepting this theory, one of the components and elements of the language of the Qur’an, that is the element of motivation, can be identified and presented. The present paper seeks to prove the spread of the element of motivation throughout the Quran and to introduce the component of motivation as an element inseparable from its language .This objective is accomplished in two ways: (1) drawing inspiration from the general attributes of the Quran such as the miraculous character of the Quran, remembrance and invocation of Divine Name, giving glad tidings and warning, exhortation and teleology ( guidance) (2) analyzing the statements of the Quran in two traditional and compositional forms. Meanwhile, compositional statements are typically used in common dialogues to generate motivation and essentially have this function; therefore they do not need elaboration. But the motivational aspect in the Quranic statements are studied in at least four ways including speaking of God (the divine origin of statements), its motivational traditions and content, its motivational style in conveying traditions and association of these statements with motivational particles. Then, the knowledge- spreading feature of the Quran in contrast to the theory of expressionism and emotionalism of the language of religion is also explained
    چکیده و کلیدواژه فارسی (Persian)
    Title :قرآن و زبان انگیزشی
    Abstract: 
    در زمینه زبان قرآن نظریاتی ارائه شده که اهم آنها نظریه‌ی «زبان فطرت»، «زبان عرف عام» و «زبان ویژگی محور و هدایت» است. از آنجا که هر یک از این آراء فقط بیانگر یکی از صفات زبان قرآن هستند، برخی اندیشمندان نظریه‌ی «زبان تألیفی» را ارائه دادند. با پذیرش این مبنا می توان یکی از عناصر زبانی  قرآن را عنصر انگیزش نامید. در این نوشتار برآنیم از دو طریق: (1) الهام گیری از اوصاف عام قرآن همچون اعجاز، ذکر و موعظه بودن و (2) از طریق تحلیل گزاره های قرآنی در دو قالب گزارهای خبری و انشایی، مؤلفه‌ی انگیزش را به عنوان مؤلفه ای جدایی ناپذیر از زبان آن معرفی کنیم. دراین میان گزاره های انشایی از آن جهت که در محاورات عرفی نیز نوعاً برای ایجاد انگیزه به کار گرفته می شوند و اساساً کارکردی اینچنین دارند، از تفصیل بی نیازند؛ اما بعد انگیزشی در گزاره های خبری قرآنی دست کم از چهار طریق بررسی می شود که عبارت اند از متکلم بودن خدا (منشأ الهی گزاره ها)، انگیزشی بودن نفس خبر و مفاد آن، سیاق انگیزشی بیان اخبار و همراهی این گزاره ها با ادات انگیزشی. در ادامه معرفت بخشی زبان انگیزشی قرآن در تقابل با نظریه‌ی ابرازگرا و احساس انگاری زبان دین نیز تبیین می گردد.
    References: 
    • ابطحي اصفهاني، سيدمحمدباقر، 1392، قرآن، جامع الاخبار و الاثار عن النبي والائمه الاطهار، قم، مؤسسة امام المهدي.
    • آخوندخراساني، محمدكاظم، 1409ق، کفاية الاصول، تحقيق مؤسسة آل‌البيت، قم، مؤسسة آل‌البيت.
    • ابن‌منظور، محمدبن مكرم، 1414ق، لسان العرب، چ سوم، بيروت، دار صادر.
    • بار‌بور، ايان، 1374، علم و دين، ترجمه بهاءالدين خرمشاهي، چ دوم، تهران، نشر دانشگاهي.
    • پارسا، محمد، 1390، انگيزش و هيجان، چ سوم، تهران، دانشگاه پيام‌ نور.
    • تهانوي، محمدعلي، 1996م، کشاف اصطلاحات الفنون والعلوم، تحقيق علي دحروج، بيروت، مكتبة لبنان ناشرون.
    • جعفري، محمدتقي، 1362، شرح و تفسير نهج البلاغه، تهران، فرهنگ اسلامي.
    • جوادآملي، عبدالله، 1382، سرچشمه انديشه، قم، اسراء.
    • ـــــ ، 1378، قرآن در قرآن، قم، اسوه.
    • خوانساري، محمد، بي‌تا، منطق صوري، چ سوم، تهران، دانشگاه تهران.
    • خوئي، سيدابوالقاسم، 1394ق، البيان في تفسيرالقرآن، قم، مطبعه العلميه.
    • ـــــ ، 1410ق، محاضرات في اصول الفقه، تقريرمحمد اسحاق الفياض، چ سوم، قم، دارالهادي.
    • دامن‌پاک مقدم، ناهيد، 1380، بررسي نظريه عرفي بودن زبان قرآن، تهران، تاريخ و فرهنگ.
    • راغب اصفهاني، حسين‌بن محمد، 1412ق، مفردات، تحقيق صفوان عدنان داوودي، بيروت، دارالعلم.
    • رضايي اصفهاني، محمدعلي، 1386، پژوهشي در اعجازعلمي قرآن، قم، پژوهش‌هاي تفسير و علوم قرآن.
    • زرکشي، بدرالدين، 1957م، البرهان في علوم القرآن، تحقيق محمّد ابوالفضل ابراهيم، بيروت، دار احياء الكتب العربية.
    • ساجدي ، ابوالفضل، 1392، زبان قرآن با نگاهي به چالش‌هاي کلامي تفسير، قم، مؤسسه آموزشي و پژوهشي امام خميني.
    • سعيدي‌روشن، محمدباقر، 1389، زبان قرآن و مسائل آن، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
    • سرل، جان، 1387، افعال گفتاري، ترجمه محمدعلي عبدالهي، قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامي.
    • سيف، علي اکبر، 1377، روانشناسي پرورشي، چ نوزدهم، تهران، آگاه.
    • سيوطي، جلال‌الدين، 1384، الإتقان في علوم القرآن، ترجمه سيدمحمود دشتي، قم، دانشکده اصول الدين.
    • سيوطي، جلال‌الدين، 1969م، معترک الاقران في اعجازالقرآن، تحقيق علي محمّدالبجاوي، قاهره، دارالفکرالعربي.
    • طباطبائي، سيدمحمدحسين، 1417ق، الميزان، چ پنجم، قم، دفتر انتشارات اسلامي.
    • عليزمانى، اميرعبّاس، 1375، زبان دين، قم، دفتر تبليغات اسلامى.
    • فراهيدي، خليل‌بن احمد، 1410ق، کتاب العين، تحقيق مهدي مخزومي و ابراهيم سامرائي، چ دوم، قم، هجرت.
    • مارشال ريو، جان، 1376، انگيزش و هيجان، تهران، مؤسسه نشر.
    • معين، محمد، 1364، فرهنگ معين، تهران، اميرکبير.
    • مصطفوى، حسن، 1380، تفسير روشن، تهران، مركزنشركتاب.
    • مکارم شيرازي، ناصر، 1374، تفسيرنمونه، تهران، دار الكتب الاسلاميه.
    • مورهد، گريفين، 1391، رفتار سازماني، تهران، مرواريد.
    • موسوي خميني، سيدروح‌الله، 1368، شرح چهل حديث ، تهران، مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خميني.
    • نکونام، جعفر، 1377، «نظريه عرفي بودن زبان قرآن»، معرفت، ش24.
    • نوري همداني، حسين، 1386، دانش ‌عصر فضا، تهران، آدينه سبز.
    • هير، ريچاردمرونِي، ۱۳۸۳، زبان اخلاق، ترجمه امير ديواني، قم، کتاب‌ طه‌.
    Cite this article: RIS Mendeley BibTeX APA MLA HARVARD VANCOUVER

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    , Saeid, Sajedi, Abolfazl.(2025) The Quran and Its Motivational Language. Ma`rifat-e Kalami, 7(1), 103-130

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    Saeid ; Abolfazl Sajedi."The Quran and Its Motivational Language". Ma`rifat-e Kalami, 7, 1, 2025, 103-130

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    , S, Sajedi, A.(2025) 'The Quran and Its Motivational Language', Ma`rifat-e Kalami, 7(1), pp. 103-130

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    , S, Sajedi, A. The Quran and Its Motivational Language. Ma`rifat-e Kalami, 2025; 7(1): 103-130